زورگویان محترم

همیشه در مورد پدر و مادر نوشتن بسیار سخت بوده. نه فقط پدر و مادر خودم. در مورد همه پدر و مادرهایی که بیشتر برای خوشبختی خودشان، برای زندگی نکردشان و یا از روی غریزه !!! پای یک انسان دیگر را به این دنیا باز میکنن.

و از اونجایی که از قدیم الایام گفته شده : بهشت زیر پای مادران است و یا پدران الگو و بهترین ها هستن هیچوقت به آسانی حق انتقاد به آنها وجود نداشته است.

به شخصه بهترین رفتار در رابطه با بزرگترها علی الخصوص پدر و مادر همان گفته استاد شعبانعلی هست : احترام کامل ، نه اطاعت کامل

با افزایش سن و تجربه ام، بیشتر با پدر و مادرهایی برخورد پیدا میکنم که دچار مشکلات و تعصبات شخصیتی خاصی هستن که گاهاً از روی دوست داشتن با خودشان عهد بستند که تا آخرین نفس ! فرزندانشان را هم درون قفس ذهنیشان نگه دارند و تجربه زندگی کردن را از اونا بگیرند و در بعضی مواقع این ظالمان مهربان با تحقیر شخصیت فرزند و مقایسه او با گذشته خودشان قصد تحمیل مسیر زندگی خود به فرزند را دارند. مثل اینکه یادشان رفته مهمترین وظیفه شان ایجاد آرامش و امنیت فرزند است. یادشان رفته بایستی درکنار او باشند نه اینکه مصلحت اندیشی و انتخاب کنند.

اما امروز بنظرم ما هم بایستی دانسته هامون رو به رخ بزرگتر ها بکشونیم. باید از دنیای خودمون از حقوق خودمون از وظایف اونها و ... بهشون بگیم. امروز باید بجنگیم. جنگی محترمانه و دوستانه و اگر جواب نداد باید راهمون رو از اونا جدا کنیم و تنهایی به مسیر ادامه بدیم. مسیری که گاهی هزینه داره . گاهی تنهایی و ...